شهادت حضرت رقیه (س)

يا مهدي : بنا بر ذکر برخی کتب تاریخی روز پنجم صفر، روز شهادت حضرت رقیه(علیه السلام) دختر سه یا چهار ساله امام حسین(علیه السلام) است. 
در برخی کتب تاریخی آمده است: یزید، اهل بیت را در محلى خرابه‌گونه جاى داد در حالى که زنان خاندان نبوت و اهل بیت طهارت، جریان شهادت حسین(علیه‏السلام) و اهل بیت و یارانش را از کودکان مخفى نگاهداشته و مى‏گفتند پدرانشان به مسافرت رفته‏اند، و این جریان ادامه داشت تا این که یزید اهل بیت را در سراى خویش جاى داد.(1)
امام حسین(علیه‏السلام) دخترى خردسال داشت که چهار سال از عمر مبارکش مى‏گذشت،(2) شبى از خواب پرید در حالى که سخت پریشان به نظر مى‏رسید و جویاى پدر شد! و پرسید: پدرم کجاست که من هم اکنون او را دیدم؟!(3) 
بانوان حرم چون این سخن را از او شنیدند، گریستند و کودکان دیگر نیز ناله و زارى سر دادند. 
چون صداى شیوه و گریه آنان بلند شد، یزید از خواب بیدار شد و پرسید: این گریه و زارى از کجاست؟ 
پس از جستجو، یزید را از جریان باخبر کردند، یزید گفت: سر پدرش را نزد او ببرید!
آن سر مقدس را در زیر سرپوشى قرار داده در مقابل او نهادند.
کودک پرسید: این چیست؟ 
گفتند: سر پدرت حسین(علیه السلام) است. 
دختر امام حسین(علیه‏السلام) سرپوش را برداشت و چون چشمش به سر مبارک پدر افتاد ناله‏اى از دل کشید و بیتاب شد و گفت: اى پدر! چه کسى تو را به خونت زنگین کرد؟! 
چه کسى رگ‌هاى تو را برید؟! اى پدر! چه کسى مرا در کودکى یتیم کرد؟! اى پدر! بعد از تو به چه کسى دل ببندم؟! چه کسى یتیم تو را بزرگ خواهد کرد؟! اى پدر! انیس این زنان و اسیران کیست؟! اى کاش من فدایت شده بودم! اى کاش من نابینا شده بودم! اى کاش من در خاک آرمیده بودم و محاسن به خون خضاب شده تو را نمى‌دیدم!
آنگاه لب کوچک خود را بر لب‌هاى پدر نهاد و گریه شدیدى کرد و از هوش رفت! هر چه تلاش کردند، به هوش نیامد، و این عزیز حسین(علیه‏السلام) در شام به شهادت رسید.(4) 

شهادت حضرت رقیه (س)

يا مهدي : بنا بر ذکر برخی کتب تاریخی روز پنجم صفر، روز شهادت حضرت رقیه(علیه السلام) دختر سه یا چهار ساله امام حسین(علیه السلام) است. 
در برخی کتب تاریخی آمده است: یزید، اهل بیت را در محلى خرابه‌گونه جاى داد در حالى که زنان خاندان نبوت و اهل بیت طهارت، جریان شهادت حسین(علیه‏السلام) و اهل بیت و یارانش را از کودکان مخفى نگاهداشته و مى‏گفتند پدرانشان به مسافرت رفته‏اند، و این جریان ادامه داشت تا این که یزید اهل بیت را در سراى خویش جاى داد.(1)
امام حسین(علیه‏السلام) دخترى خردسال داشت که چهار سال از عمر مبارکش مى‏گذشت،(2) شبى از خواب پرید در حالى که سخت پریشان به نظر مى‏رسید و جویاى پدر شد! و پرسید: پدرم کجاست که من هم اکنون او را دیدم؟!(3) 
بانوان حرم چون این سخن را از او شنیدند، گریستند و کودکان دیگر نیز ناله و زارى سر دادند. 
چون صداى شیوه و گریه آنان بلند شد، یزید از خواب بیدار شد و پرسید: این گریه و زارى از کجاست؟ 
پس از جستجو، یزید را از جریان باخبر کردند، یزید گفت: سر پدرش را نزد او ببرید!
آن سر مقدس را در زیر سرپوشى قرار داده در مقابل او نهادند.
کودک پرسید: این چیست؟ 
گفتند: سر پدرت حسین(علیه السلام) است. 
دختر امام حسین(علیه‏السلام) سرپوش را برداشت و چون چشمش به سر مبارک پدر افتاد ناله‏اى از دل کشید و بیتاب شد و گفت: اى پدر! چه کسى تو را به خونت زنگین کرد؟! 
چه کسى رگ‌هاى تو را برید؟! اى پدر! چه کسى مرا در کودکى یتیم کرد؟! اى پدر! بعد از تو به چه کسى دل ببندم؟! چه کسى یتیم تو را بزرگ خواهد کرد؟! اى پدر! انیس این زنان و اسیران کیست؟! اى کاش من فدایت شده بودم! اى کاش من نابینا شده بودم! اى کاش من در خاک آرمیده بودم و محاسن به خون خضاب شده تو را نمى‌دیدم!
آنگاه لب کوچک خود را بر لب‌هاى پدر نهاد و گریه شدیدى کرد و از هوش رفت! هر چه تلاش کردند، به هوش نیامد، و این عزیز حسین(علیه‏السلام) در شام به شهادت رسید.(4) 

 براي جاوا؛

 بـچـه های نـــــاز و مـامانی 

 فرجام اصلاح قانون انتخابات در گفتگو با رئیس کمیسیون شوراها؛

معرفی امام محمد باقر (ع)

يا مهدي :امام محمد باقر (ع) در روز جمعه یا دوشنبه یا سه شنبه غره ماه رجب یا سوم ماه صفر سال 57 هجری یا به روایتی دیگر سال 56 هجری، در مدینه به دنیا آمد و در روز دوشنبه هفتم ذی حجه یا ربیع الاول و یا ربیع الاخر سال 114 هجری، در همان شهر بدرود حیات گفت. بنابراین، آن حضرت 57 سال در این جهان زیست. از این مدت چهار سال با جدش امام حسین (ع) و پس از وی 35 سال با پدرش زندگی کرد و هیجده سال بقیه عمرش را به تنهایی به سر برد. بنابر روایتی که در کافی از قول امام صادق (ع) نقل شده است، وی 19 سال و دو ماه بیش از پدرش زیسته است و در همین دوران، مامت شیعیان را عهده دار بوده است. امام باقر (ع) در مدت امامت خود چند صباحی از خلافت ولید بن عبد الملک و نیز خلافت سلیمان بن عبد الملک و عمر بن عبد العزیز و یزید بن عبد الملک را درک کرد و سرانجام در روزگار خلافت هشام بن عبد الملک وفات یافت. در کتاب اعلام الوری نیز همین قول آمده که با آنچه بعدا خواهیم گفت، صحیح می نماید. ابن شهر آشوب در مناقب نوشته است:

سردار نقدی:

ایستادن مقابل ولایت فقیه از بدترین منکرات است

خبرگزاری يا مهدي: رئیس سازمان بسیج مستضعفین با اشاره به اینکه بدترین منکرات ایستادن مقابل ولایت فقیه است، گفت: منکر اعتقادی، منکر سیاسی و منکر اقتصادی از جمله منکرات رایج در جامعه است که به آن توجه‌ای نشده است.

به گزارش خبرگزاری يا مهدي، سردار محمدرضا نقدی پیش از ظهر امروز در ستاد احیای امر به معروف و نهی از منکر خراسان جنوبی اظهار کرد: اگر می‌خواهیم احیای امر به معروف و نهی از منکر تاٌثیرگذاری عمیقی داشته باشد مسائل باید به هم پیوند خورده و نخست تشخیص با اولویت‌ها است.

وی، مقایسه کردن خراسان جنوبی با دیگر استان‌ها را در موضوع امر به معروف و نهی از منکر به مثابه بازیدن دانست و ادامه داد: باید به سمتی برویم که از خراسان جنوبی به عنوان یک استان ایده‌آل در موضوع امر به معروف و نهی از منکر بسازیم.

رئیس سازمان بسیج مستضعفین با بیان اینکه این استان ظرفیت الگو شدن در سطح کشور را دارد، تصریح کرد: اگر می‌خواهیم جامعه را به سمت جلو هدایت کنیم باید با آرمان‌های انقلاب اسلامی جلو ببریم.

چهاردهم آذر سال 1359 است؛

آیت‌الله خامنه‌ای، خطیب جمعه‌ی تهران، این‌طور شروع می‌کنند که:

«ديروز روز بيست‌وپنجم محرّم الحرام و بنا به روايت معروف‌تر، سالگرد شهادت امام سجاد بود. لازم است امام سجاد^{عليه‌السّلام} را بهتر بشناسيم. آن غبار غليظى و ابر ضخيمى كه بر روى چهره‌ى منوّر اين بزرگواران در طول زمان كشيده شده است، بايد برطرف شود و مردم چهره‌ى منوّر اين پيشوايان الهى عظيم‌الشأن را بهتر بنگرند...»

و کلّ خطبه‌ی اول را اختصاص می‌دهند به غبارروبی از این قطعه‌ی مهم تاریخ. از مبارزه‌ی سی و چهارساله‌ی امام براى حفظ جريان اسلام اصيل و مكتبى و واقعى گفتند و...

اما در انتهای خطبه، لحن صحبت عوض می‌شود.